***

Sayın Komutanım Orgeneral İlker Başbuğ…

 

Nejat Taşkın

        

Ankara dendiğinde hep onu hatırlar ve onu tanırım. Çünkü Ankara’da tek başına sayın Mennan Erşanlı bir bütün Kilis demektir. Yıllar evvel Kilis’te bütün varlığını bırakarak Ankara’ya gelir. Hayatında çeşitli badireler vardır. Ama bütün bu badirelerin içinde en büyük özelliği hep çalışmak olmuştur. Hayatında iki önemli olay vardır, bu olaylardan birincisi kendisine Kilis’in verdiği gururdur. Kilis’i öğlesine sever ki ne zaman yanına uğrasanız ve bir sohbeti bir sohbete bağlasanız sonunda hep Kilis’i bulursunuz.

Onun için ben yıllar evvel yazdığım hayat kitabında onu Kilis İlinin Koç’u olarak tanıtmıştım. Hakikaten bütün ömrünü çalışmaya ve insanlığa hatta güzel sevgilere adamış olan bu insanımız bence daima övülmeye layık güzel bir insandır.

İkinci büyük özelliği kendisini çalışmaya adamış olmasıdır. Çünkü yaşı ne olursa olsun daima çalışacak ve ülkesine faydalar sağlayacaktır.

Onu her vesileyle ziyaret eder, hatırımı sorar bir fincan kahvesindeki lezzete asla doyamam. O Selanik caddesindeki otelin mütevazi odasından Ankara’nın gündemini izlerken, onun için Kilis daha ağır basar.

Bu sevgili ve güzel insan son aylar içinde biraz rahatsızlık çekmiş olsa da yine dinç ve yine gülümseyen yüzünde gülücükler vardır. O gülücüklerinde hayat ve sevginin büyük izlerini görürsünüz.

İşte geçenlerde bir vesilesiyle oğlu Mehmet Erşanlı ile gönderdiğim selamıma telefon açarak cevap veren ve sesini bana ulaştıran bu sevgili insana duygularını yansıtırken mazideki güzel günlerin sohbetini bire bir tekrar yaşadık. Çünkü o, Ankara’nın Kızılay semtinde yıkılmaz bir kale gibi dururdu. Sabahın erken saatlerinde Çankaya’daki evinden yürüyerek çıkar, önce otelin önündeki bozacıyla selamlaşır ve ayakkabılarını boyatır ve sora otelde ki personeline günaydın der ve müşterilerini karşılamanın o günkü heyecanını yaşar. Müşterileri arasında ekseri Kilisli politikacılar vardır. Bir köşede rahmetli Ekrem Çetin’i görürsünüz diğer bir zaman dilimi içinde sayın milletvekilimiz Hannan Özüberk yine onun misafirleri arasındadır. Diğer zaman dilimleri içinde Anayasa Mahkemesi Başkanı sayın Yekta Güngör Özden ve daha bir çok ağır ceza mahkemesi emekli başkanları hep onun sohbet dostlarıdır. O bunların arasında daima güzellikleri yaşar doyasıya, onlar ülkeyi ve ülkenin geleceğini konuşur. Aklının yatmadığı hiçbir iş için hiçbir şekilde tavassutta bulunmaz .Otel lobisinde hastadan tutunuzda yardım talebinde bulunan ve iş isteyen atama bekleyen her sınıf vatandaşa rastlarsınız. O bunlardan dolayı asla şikâyetçi değildir. Dinler cevaplandırır haklı bulduğunda en yüksek makama kadar gider. Öğlesine içten öğlesine duygulu bir şekli ve mütevazi görünüşü vardır.

Düne kadar misafirlerine çiğ köfteyi ve oruk’u kendi elleriyle yaparak ikram ederdi. Onun için, onun bir fincan kahvesini içtiğinizde asla unutmazsınız.

Bu güzel insanın sesini duymak bile çok güzel olduğu için biz de işte böyle bir telefon sohbeti sonunda onu anmak istedik. Bu yazımız elbette onun önüne gidecek, belki o okuyacak belki de ona evlatları okuyarak bak Nejat amca senin için neler yazmış diyecekler. O gülümseyerek karşılayacak ve gözlerini kapatarak yılların gerisine dönecektir ve yılların gerisinde bizi götürdüğü Anayasa Mahkemesi sayın Başkanı Yekta Güngör Özden’i bulacaktır. O gün bizi kabul buyuran sayın Özden bize aynen şunları söylemiştir: BU BİR ULU ÇINARDIR. KİLİSLİLER BU ULU ÇINARIN KIYMETİNİ MUTLAKA İYİ BİLMELİDİRLER. ÇÜNKÜ BEN KİLİS’İ VE KİLİSLİYİ BU ULU ÇINARLA ÇOK İYİ VE GÜZEL TANIDIM...

Evet, başkanım biz de şimdi onu iyi tanımanın heyecanı içinde içimizde yaşatıyor ve her vesileyle sesini duyduğumuzda heyecanlanıyoruz!

Sağlıklı ve mutlu günler diliyoruz Mennan Erşanlı ağabeyimize...

***


Genç Kilis...

 

Nejat TAŞKIN

 

Yıllar evvelin arşivini karıştırıyorum. Yıllar evvel dedimse şöyle beş-on yılın arşivi değil, tam elli yıl öncenin arşivi bunlar. İşte önümdeki dosyada gazeteler tek sayfa halinde bana doğru bakarken gazetenin tarihine bakıyorum. 8 Ağustos 1958. Evet, bu rakamı çıkarın 2008 yılının Ağustos ayından işte size elli yıllık bir yazı çıkar karşınızda ve bu yazının içinde Nejat Taşkın vardır. Bazıları benimle yarış atı oynamaya kalkıyor ve bende yazarım bizde yazarım teraneleri altında ahkam kesiyor.

Ben 60 yıldır yazarım, ama hiçbir zaman ben demedim. Daima sizlere sunmak istediklerimde Kilis’imin ve ülkemin sorunlarını konuştum dile getirdim. O yılları düşünüyorum da o yılların gençliği içinde ağustos ayının sıcaklarında Kilis’e gelir ve Şevket Bulutlu, Uzman Sağlıklı ve daha şu an ismini hatırlayamadığım birçok o günün genci hemşerimle geceler ve şiir matineleri düzenlerdik. Şimdilerde bakıyorum da üniversite kenti olan Kilis’imde sekiz sayfa yayınlanan gazetelerimde Kilis gençliğinin sesi ve nefesi duyulmuyor. Yine çalakalem Nejat Taşkın, Yahya Efe ve Cemal Çiftçigüzeli ve bazı bazı isimler daha sonraları ta Amerika’dan yazan kızımız Barutçu ailesinin yadigarı isimler. Neredesiniz Kilis’te 22 lisenin gençleri? O zaman bir tek ortaokul vardı ve o ortaokuldan işte böylesine ses veren duygular yükselirdi. Çünkü Seyfettin Başcıllar gibi öğretmenler, Ö.Lütfi Erdem gibi resim hocaları ve daha daha Sait Dilmen gibi ve yine isimlerini unuttuğum hocalarımız vardı.

O Maarif Kahvesinin dili olsa da konuşsa ve o şiir matinelerindeki geceleri yansıtsa. İşte bunları duymak ve yamak istiyoruz.

Bakınız size o günlerden kalan birincilik alan bir şiiri yansıtmak istiyorum.

Cengiz Sarıkcıoğlu yazmış, birincilik kazanmış kimdir nedir ve şimdi nerededir sorsanız bilemem.

 

SON DURAK

 

Son Durakta               

Çamlık kadar uzaktı   
Rüzgarlıydı, soğuktu…     
  Karanlıktı           

Elbisem sırılsıklam ıslaktı           

Yol çamurdu,       

Bataklıktı      

Son duraktan,   

O izbeye yürüdüm          

Çok uzun gecelerde bekledim,         
      Yalnızlığın sonsuzluğun                       

Ebediliğin koynunda      
Bir Ölünün mezarını beklediği gibi,          
Karanlıkta fark etmezdim yüzünü     

Gölge gibi durdurdu pencerede                                            

Çok geceler

Sabahladık böyle biz,

Karanlıkta soğukta, ıssızlıkta

Son defa,

Bir mumla bir kadın gördüm

İşte o pencerede

Sonradan bekçiden duydum,

Veremmiş,

Ölmüş!...

Penceredeki kız,

Annesi karanlıktan korkuyormuş                      

Yalnız kalınca böyle,

Her gece mum yakıp ağlıyormuş

Derin derin inliyormuş,

Son duraktan,

Hep Çamlığa yürüdüm,

Yapayalnız,

Islıklı servilerin altında,

Bir küme toprağı avuçladım,

Pencereye,

Bakmamak için,

O izbeye yönelmedim,

BİR DAHA...

***

GAZİ ŞEHRİN MİTİNGİNDEN GELİYORUM (2)     

Nejat Taşkın

KIBRIS NİÇİN TÜRKTÜR?

On binlerce Gazianteplinin İstasyon Meydanından bütün dünya milletlerine duyurmak istedikleri tek bir seda vardı o gün; ben bu sedanın şiddetli etkisi altında gözlerimi kapadım, Kıbrıs niçin Türk’tür diye düşünmeye başladım. Ancak birkaç saniye düşündüm. Çünkü Kıbrıs Türk kanıyla yoğrulmuş, mayası Türk, toprağı Türk ve Türk olduğu için Kıbrıs Türk…

Bu hakikati mutlaka palikaryalar da biliyorlar. Kızıl papaz da biliyor ve bizi düzensiz siyasetiyle oyalayan İngilizler de biliyor. Onlar bu bilişleri ne yazık ki ,sulh ve sükûn isteyen bir vatan beldesine, bir tehdit siyaseti içinde sokuyor. Her yönüyle Türk olan yeşil Kıbrıs’ı kendi istekleri yönünde tahrik etmeye uğraşıyorlar.

Günlerdir Anadolu’nun her vilayetinde bir gerçek haykırılıyor, Kıbrıs her yanıyla bizimdir. Ondan bir hak talebinde bulunan muhakkak surette yanılır. Zira en ufak bir davranış, bir şamar halinde davrananın suratında hızını alır. Bu gerçeği biliyorlar, uzağa ne hacet; dün Sakarya’da bugün Kore’de yarında Kıbrıs’ta...

Gazi şehrin hür semalarından. Kıbrıs’ın yeşil vadisine hürriyet aşkı bir zafer parolası halinde sunuluyor. Gazi şehir emir bekliyor sanki...

Her Gazianteplinin göğsünde yeşil Kıbrıs haritası var. Harita, çarpan kalplerin heyecanıyla inip inip kalkıyor. Onu ay yıldızlı bayrağımız sarmış, bir güzellik sergilenmiş ortamda...

Davullar sanki bir duyguyu seslendiriyor ve tokmaklardan çıkan ses: VURUN ANTEPLİLER VURUN, BUGÜN NAMUS GÜNÜDÜR...

Evet, Antepli vuracak, Kıbrıs’ına göz dikenlere 38 yıl önce Gaziantep harbinde düşmana vurduğu gibi vuracak...

İstasyon Meydanı kaynıyor, bir zafer tılsımı var gözlerde, Kadınlar Birliği Başkanı Kamuran Hanım söz alıyor; Türk kadınının bütün heyecanı altında sesinin her perdesinde Kıbrıs’a inanışın duygularını haykırıyor. Bütün dünya sesimizi duyun diyor.

Türk anası diyor, sana bir vazife düştü bugün yine. Mehmed’in yanında seninde yerin var. Bayan Kamuran coşkun bir sel halinde akarcasına haykırıyor. Kıbrıs bizimdir ve bizim olarak kalacaktır diyor ve gerekirse vilayetimiz olacaktır diye de ilave ediyor.

Saatler ilerliyor, o gün tam kırkiki hatip söz alarak Kıbrıs’ı dile getiriyor. Bu meydanı dolduran insanlardaki bu birliği ve bu heyecanı gördüğüm için gözlerim yaşarıyor ve ilave ediyorum. Biz bu birlik ve düşüncelerle değil Kıbrıs’ı Kıbrıs gibi daha yüzlerce bizim olan her yeri fethederiz diyorum…

Ve ben de içimden haykırıyorum. Bayrağıma sesleniyorum ve diyorum ki: DALGALAN SEN DE ŞAFAKLAR GİBİ NAZLI HİLAL! SENİ YAKINDA KİBRIS’TA DA DALGALANDIRACAK VE SENİN BÜYÜKLÜĞÜNÜ İSPATLAYACAĞIZ!...

Evet, bu satırları 50 yıl önce yazmış ve o günkü Kıbrıs’la bugün geldiğimiz Kıbrıs’ı size duyurmak için yola cıkmışım. Bugün ise haykırışlar kesilmiş 1974 harekatının o canlı lideri Ecevit unutulmuş, sayın Rauf Denktaş bir köşede el sıkışmalar ve can çekişen bir Kıbrıs. O gün bir araya gelen ruh artık kaybolmuş ve sesiz sedasız Atatürkçülük unutulmuş gibi sanki her kes ve her toplum kaderine razı bir çizgi içinde. Ama ne yazık ki bugün o günün gençleri artık seksenli yaşlarda söz şimdilerde sizin ve sizlerde biraz olsun canlanın artık. Zira bu ruh ve bu heyecanı sizlerden atalarınız istiyor, ezilmemek için hep canlı kalmanız gereğini vurguluyorlar.

Kıbrıs gider mi gitmez mi bilemem. Tarih ne yazar ve siyasiler ne söyle onu da kestirmek mümkün değildir. Eğer AB sözünü Kıbrıs’ı vermek uğruna almış buluyorsak 50 yıl öncenin şatafatlı görüntüsünü tarihten silmemiz gerekir. Buna da ne Gazi şehir ve ne de yetmiş milyon ‘EVET’ der!...

*** 

 

Her Gün Şehitler Veriyoruz

 

Nejat TAŞKIN

 

Bu gözyaşları, bu al bayraklara sarılı tabutlar ve geride gözü yaşlı eşler, çocuklar, ana ve babalar... Bu ne zaman son bulacak!...

Gaziantep’in Nizip kazasında şehitliğe bıraktığımız astsubayın eşi haykırıyor, “Ağlamayacağım” diyor. Çünkü şimdi ağlarsam hainler sevinir, onları sevindirmek istemiyorum. Peki ne olacak, ağlamayalım da bu halimize şükredip gülelim mi?

Birkaç gün evvel de aslan gibi bir yarbayımızı ve dokuz da erimizi hain bir tuzak sonunda toprağa bırakırken yine binlerce ve binlerce insan haykırıyordu.

Hainler mutlaka cezasını çekecek ve bul ülke asla bölünmeyecektir. Elbette son ferdine kadar savaşan bir ülkenin vatandaşı olarak bu kanları hiçbir zaman yerde bırakmayacağız. Ama bu düşman kendi topraklarımız içinde, mayınları patlatıyor ve sonrada patlattıkları mayınlarda ölenlerin beklide cenazesine katılıyorlar. Nitekim İstanbul’un Güngören semtinde çöp kutusunda 17 kişinin hayatına son veren terörist pimi çektikten sonra kalabalığın arasına karışıyor; acaba kaç kişi öldü, diye izleme altına alıyor. Bu canavarlığın, bu edepsizliğin artık sonu mutlaka gelmelidir. Hainler bellerine bağladıkları bombalarla, polis karakollarına saldırırken kendi canlarını da ortaya koyarak giriştikleri bu eylemin faturasının acaba ne kadar ağır olduğunu düşüne biliyorlar mı?

Zannetmiyorum, eğer bilmiş olsalardı böylesine gözü kapalı ve netice alamayacakları bir eğleme girişmezlerdi. Nasıl bir hain tuzak içindeyiz ki, bunu nasıl çözmek gereğini düşünürken adeta kendimden utanır gibi oluyorum. Bu toprakta doğacaksın, bu toprağın suyunu içecek ekmeğini yiyeceksin ve sonrada beline sardığın bombayı bu ülke vatandaşın ölümü için kullanacak ve kendi hayatını da sonlandıracaksın.Bu nasıl bir beyin yıkamadır, anlaşılması asla mümkün değildir.

Bizim ajanlarımız, jandarma, polis ve diğer askeri güçlerimiz mutlaka bunların üstesinden gelecek ve bu durum sona erecektir. Fakat en önemli faktör, bu hainlerin kimlerden emir aldığıdır. Çünkü milyarlarca dolarlık silah ve cephane ile birlikte yiyecek stoku ve birde hainler mutlaka bu işi bir maddiyat karşılığı yapıyorlardır, peki bu değirmenin suyu nereden geliyor. Bu yolları bizim dedektifler nasıl oluyordu bilemiyorlar. Ama bir gün bu hainlerin sonu mutlaka gelecektir. Fakat gönül istiyor ki, bu tür girişimler çok kan dökülmeden olsun ve gereği bir an evvel bulunsun.

Aklınızı başınıza toplayın, bu ülkeyi bölemezsiniz! Sizin gibi çokları denedi. Fakat Atatürk öğlesine güçlü bir nesil yetiştirdi ki sizin girişimleriniz mutlaka kendi kuyularınızda son bulacaktır. Vakit ve zaman kazanın Türk Birliklerinin himayesine girin,kucak açın o birliklere ailenize, eşinize ve dostunuza leke getirmeden bu işe son verin. Düşünün bir kere şu silaha ve asker ve polis güçlerine uçaklara yapılan yatırımlarla Doğu Anadolu topraklarında kaç fabrika kurardık ve kaçımız bu fabrikalarda hizmet vererek refah seviyesini yakalardık. Bizde ve bizim gençlik yıllarında yalnız ve yalnız Türk Ulusu vardı. Kürt’tü, Boşnak’tı, Laz’dı ve Çerkez’di diye ayrımlar olmadan bu ülke yönetilirdi.

Hatta Atatürk Mehmetçiklerin güreşini izlerken, güreşte galip gelen Mehmed’e sorar?

- Kimsin, nesin sen?

- KÜRT Mehmed’im Paşam, der…

Atatürk kaşlarını çatar:

- Yanlışın var evladım, der. Kürt değil, sen KURT MEHMET’SİN!...

Evet, Kürt değil, Kurtsun. Biz bu aşamalar içinde bu ülkeyi bu günlere taşıdık. Böyle kendi şehitlerimizi tabutlara koyarak taşımak istemiyoruz. Çünkü bu şehitlerin akan damarlarında bu ülkenin topraklarında yaşayan hür ve müstakil bir ortamın duyguları var. O halde biz bu duygularla yüklü olarak bu cinayetleri niçin işliyoruz. Yazıklar olsun size!...

O şehitlerimize Tanrı’dan binlerce rahmet diliyor ve yakınlarına baş sağlığı temennisi içinde bende göz yaşımı içime akıtarak, artık son olsun, diyorum!...

 
***

Gazi şehrin mitinginden geliyorum-1        

Nejat Taşkın

 

Yıl 24 Temmuz 1958….

Yani bundan tam 50 yıl önce…..

Evet, bundan tam 50 yıl önce Gaziantep ilimizde Kıbrıs için bir Miting yapılmış ve ben bu mitingde hazır bulunarak gördüklerimi o zaman Kilis’te yayınlanan DEMOKRAST SESİ adlı gazetede yayınlamışım.

Yıl 1958 …

Bu satırların yazarı o zaman Kilis’e senelik izinli olarak gelmiş ve 28 yaşındayım. Arşivimi karıştırdığımda bu 50 yıl öncenin hatıralarına dönmek ve sizleri de bilgilendirmek istedim. Çünkü bugün o gün doğanlar bile 50 yaşında olduklarına göre böylesi bir hatıranın bir kere daha yaşanmasında fayda var derim…

100 bine yakın mahşeri bir kalabalık huzurunda Gaziantep’te Kıbrıs mitingi yapıldı.

Dün on binlerce Gaziantepli Kıbrıs için ant içti.

4 Temmuz 1958...

30 yıl önce, düşmana ağır bir darbe indiren serhatlar diyarı Gaziantep’teyiz.

Sabahın ilk ışıklarıyla yüklenen şehir,bir bayram havası içinde insanların cehresinde kurtuluş günlerinin o parlak şahlanışı var. Yedisinden yetmişine bütün Gaziantep, İstasyon Meydanına doğru akıyor. Davullar çalınıyor, Ay yıldızlı bayrağımız semalarda yepyeni bir tabloya bürünüyor. Camilerde bu mukaddes günün duası yapılıyor sanki. Tanrı uludur sesleri, iman ve inanç birliği etmiş bir milletin haykırışlarını amansız düşmanlara sunuyor.

Saat 13.30 sıralarında şehitler abidesinde saygı duruşu yapılıyor ve gençlik elleriyle bir çelengi abideye bırakıyor. Ve bir de haykırtıyorlar, kanınız yerde kalmayacak ve intikamımız alınacaktır.

Kanımızın son damlasını Kıbrıs için akıtmaya ant içiyoruz…

Bir dakikalık ihtiram duruşu sonunda bir sel halinde akan kalabalık, heyecan dolu insanların huzuru içinde biraz sonra yeni bir ant içecekleri istasyon meydanına doğru akıyorlar.

Genç, ihtiyar, kadın erkek bütün bir Gazi şehir Kıbrıs’ın mukadderatı uğruna bir hücum emri beklercesine, yine dik ve yine kahramanca bir duruş sergiliyorlar.

Ellerinde çeşitli yazılarla donatılmış dövizler taşıyan gençler günün mana ve önemini dile getiriyorlar. Ve şunları okuyoruz:

Antep için 7000 bin verdik, Kıbrıs için 100 bin vermeye hazırız.

Kıbrıs bize, ölüm size…

Kıbrıs’ı asla çiğnetmeyeceğiz.

Yeşil ada kızıl olamaz…

Türk ölür mağlup olmaz...

Bugün Kıbrıs yarın 12 ada…

Palikarya dünü unutma…

İşte bunun gibi daha yüzlerce döviz günün önemine damga vururken Kıbrıs için Gaziantep ilinde bir büyük heyecan yaşanıyordu. O gün şaha kalkmış insanların manzarası vardı bu büyük ilimizde ve ben oradan ayrılırken Kilis yolunda o heyecanların düğününü yaşar gibiydim. İşte tüm bunları yarın size daha tafsilatlı anlatacağım…       

***


Kum Çuvalları Eşittir İnsan!…

Nejat Taşkın

Vurdumduymazlığın şaha kalkmış manzarasını görmek istiyorsanız Tuzla ilçesindeki bu tersaneleri görünüz, izleyiniz ve tüm bunları gördükten sonra buralarda bu tersanelerin kurulmasına izin verenleri gözlem altına alarak, ondan sonra ahkam kesiniz. Eline üç kuruş geçenler ve bankalardan hatır ve gönülle kredi alanlar, hiçbir tersane bilgisi olmadan gemi yapımına kalkarlarsa, işte böyle manzaralarla karşılaşırlar ve kum torbasıyla deneme yapılması gereken yerde, asgari ücretli insanları doldurarak ölüm yolculuğuna çıkarırlar.

Üş kişi öldü ve onlarca yaralımız var.

Kimin umurunda, kim soruşturma konusu oldu ve suçlu bulundu mu? Ne gezer, suçlu kum torbaları yerine doldurulan insanlar!...

Bilmem Tuzla ilçesini bilir misiniz? Çok şirin bir ilçedir. Hele yıllar önce bu tersanelerin kurulduğu kıyıları görseydiniz yüzmeye ve denize girmeye düşünürdünüz. Acaba bu denizi kirletirim diye içinize şeytanlar girerdi Onun için denizi uzaktan seyreder ve Tuzla kıyılarında mehtabın doğuşuna ve güneşin batışına imrenerek bakardınız. Sonra ne oldu ise oldu, birileri rant kapısı olsun diye, bu kıyıları iç içe sırt sırta tersaneleri taşıdı ve önüne gelen gemi, motor, aklınıza ne tür deniz taşıdı geldi ise onu yapmaya kalktılar. Yetenekli insanlar boş gezerken, asgari ücretli ve amele vasıflı işçileri doldurarak gemi omurga planını tersten okuyan insanlarla dünya piyasalarına açıldılar. Bu arada binlerce sanat lisesi mezunları boş gezenin boş kalfası olarak dolaşırken, kimsenin aklına onlara bir iş vermek gelmedi. Gemi mühendisleri tek tük iş buldularsa da baktılar ki modern tersaneler yerine iptidai demirci dükkanlarını karşılarında buldular ve bu işten vazgeçtiler.

Halbuki bu kıyılar turizme açılsaydı ve oteller zinciri buralara yayılmış olsaydı, şimdilerde Sabiha Gökçen Havaalanı ile birlikte bambaşka bir esintiye vesile olmuş olurlardı.

Elbette bu bir plan ve program işiydi. Politikacılar günü kurtarmak için alelacele aldıkları kararlarla işte Tuzla’yı böyle matem merkezi yaptılar.

20 işçi bir filikaya binecek ve deneme için denize indirilecek yüzme bilmeyen bu işçiler sonunda kum torbaları uğruna denizde can verecekler.

İlgililere sormak isterim, bu kıyılardaki kurulu bulunan tersaneleri dolaştınız mı. Öğle haber vererek değil, tek tek şöyle sessizce hatta oralarda iş aramak maksadıyla bir görün bakalım nasıl manzaralarla karşılaşacaksınız. Kocaman kocaman levhalar altında ucuz işçilik sayesinde deniz sektörünün ne hale geldiğini görecek üç tarafı denizle çevrili ülkemizde ki bu hazin tabloyu ibretle izleyeceksiniz. Halbuki Deniz okullarımız var, her türlü sanatkar yetiştiren sanat liselerimiz var, buradan çıkan öğrencileri bu birimlerde çalıştırmak varken ne diye vasıfsız elemanlarla bu işi yürütmeye kalkarız, anlaşılır gibi değildir.

Elbette işin içinde ucuz işçilik olduğunda bu tür konular gündeme ağır basar ve patronun Mersedesinin son model olması gerekeceği için, bu tür olaylar polis vakaları gibi konuda yerini alır. Halbuki sen o vasıflı elemanı aldığında o filikaya kum torbası yerine onu zor bindirirsin, çünkü o her şeye rağmen aklını kullanır ve direnir gereğinin yapılmasını ister. Ama sen ucuz işçi ucuz maliyet formüllerinden yola çıkarsan işte Tuzla tersaneleri böylesine gündeme taşınır.

Orada gözle görülen çarpık yerleşim bile tersanelerimiz için çok çarpıcı görüntülerdir. İç içe sırt sırta birinin vinci diğerinin hudutları üzerinden görev alırken, birinin kaynak makinesi diğerinin şalterine bağlanırken işte size hazin ve hazin olduğu kadarda dramatik bir tersane görüntüsü. Halbuki bunlar daha baştan güzel tezyin edilmiş atölyelerle kurularak meydana taşınmış olsalar

bütün bunlar yaşanmaz ve ölümler olamaz. Hele sosyal tesislerinin hiç olmadığı bu gibi yerlerde paydos saatlerinde bir bardak çayın bile çok önemli bir faktör olduğunu lütfen not ediniz bir kenara.

Üç işçimiz son olur inşallah ve onları Tuzla tersane şehitleri olarak kalbimize gömerken, insanlarımızı birazcık olsun manevi düşünceye davet etmek isteriz!...

 

***

Nejad’ın Oğlu Ahmet Geldi ve Gitti

Nejat TAŞKIN

Ülkemizde çok garip şeyler oluyor. Bu olanları nasıl kabul edeceğimizi bilemiyorum. Atatürk’ün mirası olan bu Büyük Türkiye Cumhuriyetinde Atatürk’e karşı yapılan bu saygı sınırını aşan gösterilere her gün bir yenisi eklenirken, şimdi de İstanbul gibi büyük bir metropol kentinde iki gündür Ahmedinejad’ın verdiği trafik sıkıntısı ve duygusallıktan uzak görüntüler insanın kanını dondurmaya yetiyor ve artıyor. Öğle bir durum yaşanıyor ki, bu durumu yaşamanız için iki günlüğüne İstanbul’da olmanız pek gerekmez, ekranlardan ve basından izlediğiniz bu görüntülerle yaşadığınız sıkıntıları birebir yaşamanın siz de cefasını veriyoruz.

İçimden iki gündür yaşadıklarımla adımı değiştirmek geçti. Çünkü Nejad’ın oğlu Ahmet ,Atatürk’e karşı bir lider ve biz onu Ankara yerine İstanbul’da karşılıyor, sırf adamcağızı incitmemek için Atatürk’ten uzak tutuyoruz. Halbuki geldiği ve uçağının indiği havaalanı bile görecek ve gördüklerinizle bize acıyacaksınız. Hiç acımayınız, biz buna müstahak bir toplum olduğumuz için, kendi cezamızı kendi ellerimizle Atatürk adını taşıyor. Geçtiği caddeler onun nefesi ve heyecanı ile dolu. Gittiği Çırağan Sarayı ve önünden geçtiği Dolmabahçe Sarayı Atatürk’le dolu. Ama biz ne yapıyoruz bu sevgili İran liderimiz gücenmesin diye onun protokol işlemlerini Ankara’dan İstanbul’a alıyor ve kucaklaşıyor ve öpüşüyoruz.

Nedir özelliği söyler misiniz?

İran’da PKK’ya karşı ne gibi önlemler almıştır? Doğalgazı bedava mı vermiştir? Hayır, hiçbirisi değil. Bizden çatır çatır parasını almış ve bazen de kafası kızdığında vanaları kapatmaya kalkmıştır.

İki gündür İstanbul hiç böylesi bir uygulama ne görmüş ne de işitmiştir. Nejad adına karşı o kadar çok söylemler var ki, onun için bu adı değiştirmek istiyorum. Kulaklarımı tıkadım. Acaba ilgililerde duyuyor mu? Canım ihbar var denilecek, elbette olacaktır. Göreviniz onu Atatürk Havaalanından alıp helikopterle veya deniz yoluyla kalacağı saraya getirmek varken, yolları yayalara bile yasaklamanın ne gereği var? Uçakları kaçıran mı ararsın, hastasını kaybedeni mi ararsın, mahkemeye ve işine yetişemeyen, bir saatlik yolda sekiz saat mahsur kalan insanların yaşadığı sıkıntıyı yaşayan bilir. Böyle idare mi olur? Bu idare için vali, emniyet müdürü veya içişleri bakanı olmaya lüzum yoktur. Bana da versinler görev ben de İstanbul’u idare ederim. Ahmedinejad geleceği gün, sıkı yönetim ilan eter ve her tarafı toz pembe boyarım, al sana emniyet tedbirleri! Binlerce polis ve sıcak altında dur kalk yapan arabalar. Giden milli servet bunun yanında karşılanan bir dini lider. Sevgili ve saygın Reisicumhurumuz Ahmet Necdet Sezer kaç kere yapılan ziyaret teklifini protokolden Anıtkabir çıkarıldığı için geri çevirdi. Ama şimdi biz Atatürk ismini ağzına almaya korkan bir lideri merdivenlerde karşılıyor, şapur-şupur öpüyor ve ekliyoruz: HOŞ GELDINIZ BÜYÜK LİDER...

Tek hatamız onu havaalanında karşılarken karşısına şu “Atatürk’ü değil, Humeyni’yi seviyorum” diyen kızımızın eline bir buket çiçek verip karşılasaydık, doğrusu çok daha iyi bir protokol gereğini yerine getirmiş olurduk.

Ülkemiz bu görüntülere layık değildir. Elbette misafirperver bir milletiz. Misafirlerimizi gayet düzgün ve kazasız-belasız kim olursa olsunlar karşılamak ve ağırlamak mecburiyetindeyiz. Ama bizim de kendimize göre kaidelerimiz var. Nasıl olur da Cumhuriyetin içinde doğmuş bir Ali Babacan gibi Dışişleri Bakanımızın bu olayı “teferruat” olarak kabul etmesi uygun düşer? O teferruat bu teferruat, peki siz neyi gerçekleştirdiniz? Millete söyler misiniz? Bu insanı böyle ağırlamakta neyin borcunu ödediniz? Bunu söyleyiniz de biz de rahatlayalım ve ikna olalım! Çektiğimiz sıkıntıların özrü olarak kabul edelim. Ve sonunda hoş geldirin, güle güle diyelim!...

 ***

Cebinde 3.500 Lirası Vardı!...

 

 

Nejat TAŞKIN

 

Babam rahmetli Osman Nuri Taşkın öldüğünde cebinde ki ufacık cüzdanından 3500 lira çıktı. Yani bugünkü parayla üç lira beş kuruş. Evet 87 yaşındaydı. Emekli bir öğretmendi. Geride beş erkek çocuk ve birde kız çocuğu, on torun bırakarak bu hayata veda etmişti. Harp yılları, yoksulluklar hep gündemindeydi. Ne var ki, Atatürk ve onun kurduğu Cumhuriyeti çok severdi. Sorduğumda, Atatürk’ün getirdiği reformlardan çok mutlu olduğunu söyler, bilhassa kadınlarımız için getirdiği o güzelim yenilikleri sık sık vurgulardı.Ve ifade ederdi.Eğer ben evlendiğimde Atatürk gibi bir liderin bulunduğu ortamda olsaydım,ananızı anahtar deliğinden görüp “kabulüm” diyerek, 60 yıl onunla hayat arkadaşlığı nasıl yaptığımı düşünmezdim. Şimdiki gençler çok mutlu. Konuşuyorlar, tartışıyorlar, anlaşıyor veya anlaşamıyorlar ama görerek ve beğenerek bu işe peki demenin mutluluğunu yaşıyorlar.

Osmanlı idaresi altında Halep, Şam ve Bumbuç gibi yörelerde büyüyerek ve idadi tahsilini tamamlayarak Kilis’e gelip evlenen babam Osman Nuri elbette anamdan ve evliliğinden sitayişle bahseder ve bunun kendisi için bir piyango olduğunu söylerdi. Bunları yazmamdaki sebep, günümüz insanının alabildiğine hırslarla mutlaka çok zengin olmanın heyecanlarını yaşamış olmalarıdır. Halbuki dünya o kadar kısa bir zemin içindedir ki, ne olursanız olunuz neticede KOÇ gibi büyüseniz de gideceğiniz yer ayni olduğuna göre kanaatkâr olmanın faziletini yaşamak lazımdır. Elbette bu demek değildir ki ,yoksul sınırı içinde yüzmenin de bir fazilet örüntüsü olduğunu söylemek doğru olmaz. Çalışacaksın, iyi insanlar ve evlatlar yetiştireceksin, işte servetin o olacak. Evet babam vefat ettiğine cüzdanında 3.500 vardı amma, arkasında tahsillerini tamamlamış iyi kötü hayatını kazanmış altı tane evladı vardı. Yokluk ve yoksulluk içinde büyümüşte olsalar, vatana ve millete doya doya hizmet etmenin zevkini yaşamış evlatlar yetiştirmekte bir faziletli görüntüdür.

Onun için derim ki, çok çalışın, fakat sağlıklı yaşayarak bu ömrü tamamlamak için yarışın. Öğle hep Mercedesli insanları değil de yerli malı arabalara binenleri de görün. Hiçbiri yoksa bisikleti kendinize makam otosu seçiniz. Çünkü nice makam sahibi ve zengin insanların bazen umulmadık ortamlarda ne duruma geldiklerini görmüşsünüzdür.

İyi insan faziletli insan olmanın avantajlarını sonuna kadar kullanmak gerekir. Elbette yan gelip yatmayacaksınız, çalışacaksınız, ama fazla hırs ve gösterişli şatafatlı hayatı hiçte benimsemeyeceksiniz.

Bırakınız onlar şatoda, villalarda 300 metrekarelik konforlu dairelerde yaşasınlar. Sizin 100 metre karelik bir eviniz varsa onunla mutlu olmaya bakın. Babam Osman Nuri hep Kilis’te bir bağım bahçem ve zeytinim olsun isterdi, bende ayni özlemi yaşıyorum. Ama olmadı diye üzülmüyorum, çünkü ufacık evimin bahçesindeki asma yaprağından kopardığım iki dal üzümle tatmin oluyor Tanrı’ma şükrediyorum.

İşte bütün bu yazdıklarımdan yola çıkarak diyorum ki, sağlıklı ve dürüst yaşamak kadar olumlu bir ortam düşünemiyorum. Kilis’in Karataş’ından ve Gaziantep’in Alleben ve Kavaklık’ından aldığım havayı ve güzelliği hâlâ şu 15 milyonluk İstanbul’da bulmuş değilim.

Babam Osman Nuri hep derdi ki,denizi gören bir yerim olsun, havadar olsun.İstedikleri oldu ne zaman mı,işte mezarı İstanbul Küçükyalı tepelerinde ve karşıda Marmara denizi ve adalar, şimdi babam Osman Nuri her gün, her saat yanı başında ki Annem Gülfidan Taşkın’la birlikte bu manzarayı seyrediyor ve mutluluklarını yaşıyorlar.

***


Sapanca ve PTT...

 

***

Mehmet Pekmezci yazdı...

 

Nejat Taşkın

 

Sayın Mehmet Pekmezci, şimdilerde İzmir’in güzel bir beldesi olan Özdere’de yaşar. Tepelerde kurulu denizi uzaklardan gören evinin balkonundan hep Kilis rüyalarıyla yaşar. Hanımefendisi de bir emekli öğretmen olan sayın Pekmezci’nin 24 saatlik günlük yaşantısı içinde tam 20 saati okuyarak ve yazarak geçer. Ufacık bahçesine iner, orada Kilis’te yetişen her türlü sebzeyi yetiştirme gayreti içinde bulunur. Ara sırada   Eğe Denizi kıyısına iner ve şöyle bir denize batar çıkar. İşte geçenlerde notlarını karıştırırken onun yıllar evvel adıma gönderilmiş kendi el yazısı ile yazılmış hayat hikayesini buldum ve bu buluşumu köşemde sizlerle paylaşmak istedim:

1934’te Kilis’in Mihali Mahallesinde Davut Ağa’nın oğlu Vakıf Efendi’nin evin bitişiğindeki sekiz hissedarlı evde doğdum. Gözüm trahomlu olduğu için, Şehit Sakıp İlkokulunda okudum. Sonra da Kilis Ortaokulunu bitirip, 1950 yılında Diyarbakır İlköğretmen Okulu’na girdim. 1954-1955 yılında mezun olup, Kilis’in Karbeyaz İlkokulu öğretmenliğine atandım. 1956 yılında Karnebi köyüne atandım. Bir hafta çalışıp ayrılarak, Balıkesir Necati Eğitim Enstitüsüne girdim. 1959 yılında Edebiyat gurubu öğretmeni olarak Malatya Akçadağ Öğretmen Okulu Köy Enstitüsüne atandım.

Kilis köylerinde çalışırken folklor derlemelerine başladım. Kilis gazetelerinde de yazmaya başladım. Sonra Yeşil Malatya gazetesinde devam ettim. “AKÇADAĞ” adında Kültür-Edebiyat dergisini çıkardım. Derlemelerimi 1950 yılından itibaren TDK göndermeye başladım. 1966 yılında TDK tarafından anonim olarak iki cilt halinde “Bölge ağızlarına göre Türk Atasözleri ve deyimleri” olarak yayınlandı.

1968’de gazete ve dergilerde yayınlanan yazılarımı “Ekimler boyu Atatürk” adıyla kitap olarak yayınladım.

1969 yılında Kocaeli’nin Yarımca ilçesi için, Naci Girgin’le birlikte “Yatrımca Brunge” adlı kitabı yazdım. 1967-1972 Kocaeli il yıllıklarını düzenledim.

Bu arada unuttuğum atamalarda var. Tabi 1962’de Yedek Subay Okuluna girdim. Jandarma yedek subay olarak iki yıl Kilis hududunda bekçilik yaptım. 1964 yılında Adapazarı’nın Akyazı İlçesi Ortaokuluna, 1965’te de İzmit’e atandım. 22 yıl İzmit’te kaldım. Yerel gazetelerde sürekli köşe yazarlığı yaparken, her çeşit orta dereceli okullarda da öğretmen ve yönetici olarak çalıştım.

1968’de Atatürk’le ilgili kitabımın yayınından hemen sonra İmam-Hatip Lisesinde Atatürk köşesi kurduğum için Adana’nın Ceyhan İlçesine sürüldüm. Gittiğim gece kızım olmuş yazar arkadaşlar adını “CEYHAN” koymuşlar. Ben de başına “EZGİ” ekledim. “Ezgi Ceyhan” oldu. Şimdi turizm sektöründe hizmet verme yarışındadır.

Oğlum Koray Özalp Akçadağ’da doğdu. Doğum yerine göre değerlendirip, onu da örselediler. Şimdi elektronik mühendisidir.

1972’de “Tanrı Aşıkları” adlı Tasarrufi incelemesini” yazdım. 1974’te Türk şiirine “Ölümden Korkmayanlar”ı tefrika olarak yayınladım. 1975’te Çanakkale Anzaklar tarihini inceleyip tefrika olarak yayınladım. 1975’te Türk Yolu Gazetesinde Kocaeli Folklarını yayınladım. Bu arada edebi inceleme yazılarımı Teknik Öğretim Dergisi, Psikoloji Dergisi, Demokratik Eğitim Dergisi, Orta Öğretim Dergisi, Sesim Dergisi vs.de yayınladım.

1983’de “Atatürk’ün Eğitim Görüşü Türk Milli Eğitimin Sorunları ve Önlemleri” Toros Eğitim Vakfı ödülünü aldım. 1984’te “Atatürk ilkelerinin öğretim metotları” adlı eserimi yazdım. Baskıya hazır durumda bekliyor.

**

Mehmet Pekmezci yazdı-2

 

Nejat TAŞKIN

 

Binlerce öğrenci yetiştirmenin  ,birkaç eser yazmanın sevgili bir eş, iki güzel ve de Devlete-Millete yararlı evlat yetiştirmenin mutluluğu içinde 1986 da Kilis Ortaokulu Türkçe öğretmeni olarak bir hafta çalıştıktan sonra emekli oldum.

Şimdi İzmir’in Özdere Beldesinde tabiatın kucağında yaşıyorum. Toprakla oynamak, tabiatla görüşmek hoşuma gidiyor. Ara-sıra Kilis’e gidiyorum. Cumhuriyet Caddesinden Hükümet Meydanına çıkıyorum. Kelleci Mecit “Eşekler Reisi” yok olan dükkânının  yerine bakıp, nostalji yaşıyorum.

Mevlevihane’nin önünden geçip, Canbolat Camisi’nin içine girip kabaltından geçiyor, Sıçancık sokağına dalıyorum. Kaçak sevgi yaşadığım kaldırım taşları dar sokağın kaldırım taşları arasında gençliğimi arıyorum. Ulu Cami’nin önünden Yahudi mahallesine giriyorum. Camlarını taşladığım Yahudi Mahallesinin evlerinin yerine yeni yeni apartmanlar kurulmuş, camını kırdığım evleri arıyorum.

Beni kovalayan Yasefi görür gibi oluyorum. Hasırcı Kasteli’nin önünden, Kerhi Daşlarımın arasından kaçıp kaybolan on kuruşumu  arıyorum.

Sonra Hindioğlu Camisi’nden aşağıya doğru akıp doğduğum eve yöneliyorum. Ne deliklerine çöp soktuğum arı yuvalı duvarlar, ne yolun ortasından akan belleğenler ve ne de üç karılı Muhtar Burhan Efendi’nin evinin köşesindeki üstünden düşüp de iki ön dişimi kırdığımı kaya kalmış. Babamın kötek attığı daracık sokaktan Ayınönü Kasteline iniyorum. Tabakhanelerin kokusunu duyar gibi oluyorum. Çok şey değişmiş, kendime bakıyorum.

Ben hepten değişmişim...

Sayın Mehmet Pekmezci bunları yazdı, mutlaka o yıllarda yaşayan belki de onun öğretmenliğinde öğrenci olan sizlerden biride onunla ilgili bu hatıralara ilaveler yapmak isteyecektir. İşte yaşadığımız bu dünya üzerinde geriye bir hoş seda kalmasını istiyorsanız sizlerde yazınız bize gönderiniz ve Kilis’in yıllar evvelki portesini bu günlere uyarlayarak bir güzel maziye ait hatıraları birlikte yaşayalım. İzmir’de faaliyette bulunan Kilis Kültür Derneği’nin de bir üyesi olan sayın hemşerim özverili çalışmalarıyla katkılarda bulunmak ister. Ben zaman dilimi içinde İzmir Özdere’ye bir Askeri Kamp için gittiğimde mutlaka kendisini ziyaret eder, işte bazen güneşin batışını Eğe Denizine doğru izlemek fırsatını buluruz. Ama her şeye rağmen bizim için Kilis’in Kalleş tepelerinden Suriye topraklarına doğru bakmak ve güneşin batışını izlemek çok daha anlamlı ve gösterişlidir.

Sayın hemşerimiz geçtiğimiz aylarda ağır bir ameliyat geçirmiş olmasına rağmen, yine de o Özdere’de Kilis dendiğinde bir başka duygular taşıyarak Kilis’i Özdere’de yayınlanan bir gazetede çeşitli makaleler altında yansıtır. Bir emekli öğretmenin elbette bu güzel duygularla yaşantısını sürdürmesi ve “ÖZDERE’DE YAŞAM” adı altındaki bir gazetede çeşitli boyutlarda makaleler yazması güzel ve anlamlıdır.

Biz bu güzelliklere güzellik katmak için işte bu köşeden sesleniyor ve sağlıklı uzun ömürler dileyerek sayın Pekmezci’yi daha çok okumak ve yazmak istiyoruz

***

Mezarlık Kültürümüz

 

Nejat TAŞKIN

 

MEZARLIK KÜLTÜRÜMÜZDEN ÖRNEKLER….

Postadan adıma gönderilen bu kitapta imza sayın İsa Kayacan olunca, kitap kolisini heyecanla açarak bu 464 sayfalık yukarıdaki başlık altındaki kitabı heyecanla karıştırmaya başladım. Doğrusu o mezar taşları arasında dolaşırken böyle bir yazılımı konu eden bu güzel insanı hararetle kucaklamak istedim. Çünkü bu güne kadar yazılanlar hep yaşadığımız dünyanın ölçüleri içinde kalıplaşmış yazılardı.Ama bu kitap ahirete göçen insanlarımızın sanki giderken geride bıraktığı yaşayan insanlara mesajlarıydı. İşte sayın İsa Kayacan bu mesajlardan yola çıkarak bu değerli kitabı hazırlamış ve okuyucularına sunmuştur.

Elbette değerli ve değerli olduğu kadar, bir o kadar da emek mahsulü olan bu kitabı bizlere kadar ulaştırdığı için kendisini kutlamak gerekir.

Benim biraz da üzerinde duracağım konu hazırlıkları sırasında hiç haberim olmayışından duyduğum üzüntüdür. Zira hazırlık safhasında benimde haberim olsaydı mutlaka bazı katkılarım olacağını düşünmeye başladım. Unutulmuş olamazdım, mutlaka bana ulaşmayan mesajları vardı, sayın Kayacan’ın. Ama bundan dolayı herhangi bir kırıklığım yoktur ve zaten olamazda. Çünkü birinci planda kendisine sunacağım mezar taşları arasında ki en enteresan yazıyı kitabın 381. sayfasında zaten buldum. Çünkü Kilis İlinden yetişen ozan merhum terzi Korkmaz Kın’ın mezar taşındaki şu iki kelime benim duyduğum en enteresan mezar taşı yazısıydı ve o yazıyı da zaten sayın İsa Kayacan sayfalarına almıştı: GET İŞİNE!...

Evet, Kilis’i her ziyaretimde bu mezarın başına uğrar ve bu enteresan bulduğum bu yazı karşılığında merhuma fatihasını verir ve sonra onun tabiriyle işime giderdim.

Bu kitapta ki o enteresan yazıları ancak bu kitabı okuduğunuzda duyacak ve hissedeceksiniz. Elbette sizlerin bulunduğu törelerde de böylesine ilginç mezar taşları yazıları vardır. Tüm bunları ibretle ve elbette ders alınarak okunması zarureti vardır.

Sayın Kayacan, kitabın girişindeki şu güzel önsöz yazısıyla bizlere çok önemli mesajlar vermektedir:

Yıllardır ve vefatlar sonucu toprağa verilişler sırasında burukluk ve üzüntüler içine girdiğim mezarlıklara karşı hep içten ve teslimiyet duygularımla yaşadım, yaşamaya devam ediyorum.

Çok sevdiğim annem, babam, ağabeylerim ve öteki yakınlarım, sevdiklerim vefat ederek aramızdan ayrıldılar.

12 Şubat 2002 tarihi ise dünyamın yıkıldığı her şeyimin alt üst olduğu nefes alıp verişimin durduğu, 39 yıllık hayat arkadaşım eşim Sabahat’ın bir kalp krizi sonucu 45 dakika içinde vefat edip bizler, yalnız bırakarak gittiği zamanın durduğu gün gelince, yaşamanın gereksizliğiyle yüz yüze geldim, acı gerçekle karşı karşıya kaldım.

12 Şubat kapkara bir tarihti…

Bence sayın Kayacan işte bu tarihten sonra bu kitabı yazmaya karar vererek çok kıymetli bir yapıtını bizlere sunmuştur. Tekrar kendisine teşekkür ediyor ama acizane şunu hatırlatmak istiyorum. Ölüm elbette her yaşta çok elemli bir olaydır ve ölümün yaşı yoktur. Ama ne var ki bu kanunu değiştiremezsiniz. Doğacaksın, serpilecek ve büyüyeceksin ve sonra da her fani gibi ölümün tadını tadacaksın. Bundan kurtuluş olmadığına göre iyiye güzele ve sevgiye doğru her gün ne kadar koşabilirsen o kadar koşacaksın.

Güzel günler ve güzel böylesi duygulu yayınlara imzanızı beklerken, sizi her gün muhtelif yerlerde okuyan bir okuyucunuz olarak selamlıyor ve başarı dileklerimle size bir buket alkışlardan bezenmiş çiçekler gönderiyorum!...

***

Atatürk diyor ki...

                                                              NejatTaşkın

 

Onu sevmem diyenlere sesleniyor...

Onu eleştirenlere sesleniyor,

Onun hâlâ Türkiye Cumhuriyetinin büyük kurtarıcısı olduğuna inanmayanlara sesleniyor…

Ülkemizde ki demokrasinin ve Laikliğin değişmez kaidelerine inanmak istemeyenlere sesleniyor….

Ve biz onun yurttaşı ve onun kurtardığı ülkede yaşayan vatandaşlar olarak onun sesine ses veriyoruz.

Sana her zamankinden çok daha azimli ve inançlı olarak güveniyor ve sesine daima güven duyuyoruz.

Bir kısım bedbahtlar olsa da biz yinede onun eseri olan Türkiye Cumhuriyeti önünde hep saygı ile eğilecek ve bu Cumhuriyeti her türlü ahval ve şartlar altında bile, durum ne olursa olsun mutlaka koruyacağız…

İşte Atamız sesleniyor:

EFENDİLER!...

BAZI ARKADAŞLARIN YOKSULLUK İÇİNDE BU BÜYÜK DAVANIN BAŞARILAMIYACAĞINI ZANEDEREK; MEMLEKETLERİNE DÖNMEK ARZUSUNDA OLDUKLARINI DUYDUM...

ARKADAŞLAR!

BEN SİZLERİ BU MİLLİ DAVAYA SİLAH ZORUYLA DAVET ETMEDİM; GÖRÜYORSUNUZ Kİ SİZİ BURADA TUTMAK İÇİNDE SİLAHIM YOKTUR.

DİLEDİĞİNİZ GİBİ MEMLEKETLERİNİZE GERİ DÖNEBİLİRSİNİZ.

FAKAT ŞUNU BİLİNİZ Kİ; BÜTÜN ARKADAŞLARIM BENİ YALNIZ BIRAKIP GİTSELER;
BEN BU MECLİ-İ ALİ’DE TEK BAŞIMA KALSAM DA;
MÜCADELEYE AHDETTİM…

DÜŞMAN HER TARAFI ADIM ADIM İŞGAL EDEREK ANKARA’YA KADAR GELEÇEK OLURSA, BEN BİR ELİME SİLAHIMI; BİR ELİMEDE TÜRK BAYRAĞINI ALIP ELMA DAĞI’NA ÇIKACAĞIM.

BURADA TEK BAŞIMA SON KURŞUNUMA KADAR; DÜŞMANLA ÇARPIŞAVAĞIM.

SONRA DA BU MUKADDES BAYRAĞI GÖĞSÜME SARIP ŞEHİT OLACAĞIM.

BU BAYRAK KANIMI SİNDİRE SİNDİRE EMERKEN, BEN DE MİLLETİM UĞRUNA HAYATA VEDA EDEÇEĞİM.

HUZURUNUZDA BUNA ANT İÇİYORUM.

İşte Mustafa Kemal Atatürk bu cumhuriyeti böyle duygularla kuruyor ve bizlere emanet ediyor. Hala onun sevmeyenler ve onun izinden yürümek istemeyenler varsa, mutlaka onların akıllarından zoru oldukları ortaya çıkacaktır ve kendilerini ilk fırsatta tedavi ettirmeleri gerekir.

Lütfen yukarıdaki beyanatı tekrar tekrar okuyarak, dostlarınıza ve bilhassa Atatürk’ü sevenlerinize gönderin. Sevmeyenlerde olabilir hâlâ varsa ,onlara da hediye edin ve bu reçeteyi kullandıklarında iyi olacaklarını bilhassa belirtin.

Atatürk Türk ulusunun bir büyük meşalesidir ve bu meşale ebediyete kadar yanacaktır.

Sen rahat uyu sevgili Atam Anıtkabir’inde, yetişen her yeni nesil seni doyasıya sevecek ve hep izinde yürüyecektir.

***

Hemşehrimiz Tuğgeneral Dilaver Erşanlı

 

Nejat TAŞKIN

 

Evet, altı yıl önce Haydarpaşa GATA Hastanesine geldiğinde yarbay rütbesindeydi bu saygın hemşerim. Çalışkan ve çalışkan olduğu kadar da cana yakın bir hemşeri portresi çizdiği için kendisiyle her fırsatta bir araya gelir, Kilis-Vakfı’nın muhtelif toplantılarında bulunmak suretiyle hemşeri dayanışmasına büyük bir özveriyle katılırdı.

İşte bu saygın komutanımın televizyonlardan ve haber bültenlerinden adını terfi eden albayların generaller listesinde duyduğum zaman sevincimin derecesini kelimelerle ifade etmeyi beceremeyeceğim için, beni mazur göreceğinizi zannediyorum.

Evet, önümüzdeki 30 Ağustos 2008 tarihinden itibaren artık Kd. Tabip Albay Dilaver Erşanlı hemşerim tuğgeneral rütbesiyle yine askerin sağlık sektöründe güzellikler sergileyecek ve bu Kilis insanı yine dün olduğu gibi bu günde Erşanlı faktörünün o cana yakın ifadesi içinde bulunacaktır.

Erşanlı ailesini ta Ankara’dan bu yana Sayın Mennan Erşanlı ile birlikte tanırım. Sayın Generalim Dilaver Erşanlı Sayın Mennan Erşanlı Hemşerimin kardeşinin oğludur ve iyi bir aile ocağının temsilcisidir. GATA Askeri Hastanesinde yorulmak bilmeyen bir mesai atmosferi sergileyen sayın Generalimi ne vakit arasam ve mütevazi odasına konuk olsam, birçok evrakların arasında imza ağırlığı içinde bulmuşumdur. Çünkü GATA Hastanesi Baş Tabip Yardımcısı sıfatı içinde bulunduğu için birçok görev tabipliğinin dışında uhdesindedir. Bu görevinden artan zamanlarını da polikliniklerde ve ameliyat odalarında hastalarına güler yüzle şifa dağıtmanın hep öncülüğünü yapmıştır.

Hiçbir zaman ve hiçbir vesileyle, bugün işim var, yarın gel söylemini kendisinden hiç bir hasta duymamıştır. Hastasına verdiği randevuya hep sadık kalarak hizmet etmiştir. Adil yönetim sisteminin gereğini her vesileyle yerine getirmenin GATA Hastanesinde zannedersem öncülüğünü yapmıştır.

Onu böylesi güzel rütbeler içinde görmek ve hak ettiği bu rütbeler içinde onu izlemek emin olunuz bizler için çok önemlidir. Çünkü Kilis ilimizin insanları daima ve her vesileyle  yüksekliklere tırmanmak için yarışır ve bu yarışı çalışkanlığıyla dürüst ve samimi halk içinden gelen vasıflarıyla kazanır.

Sayın Generalim Dilaver Erşanlı’nın bu rütbeler içinde de daha çok ve daha başarılı hizmetlere imza atacağına inanıyor TSK’nin böylesi güzide insanlarımızı sinesinde barındırmış olmasını doğrusu sevinç tezahürü içinde karşılıyorum.

Altı yıl önce bir tabip yarbay rütbesiyle, Bursa Askeri Hastanesinden GATA Hastanesine atanan bu hemşerim şimdi tuğgeneral rütbesiyle hizmet vermenin TSK’de sevinci ve heyecanını yaşarken bizlerin de onu takip etmekte olduğumuzu ve takip edeceğimizi, hatta her vesileyle başarılarına alkış tutacağımızı bilmesini isteriz.

Bu köşe yazımı ona 30 Ağustos 2008 tarihinden evvel armağan ederken, tebriklerimi ve sonsuz başarı dileklerimi tekrarlıyor ve onun GATA Hastanesinde bay-pas ameliyatlarım sırasında sabah göreve gelir gelmez sayın Dr. Albay Habip Sayar, sayın Dr. Albay Mehmet Dinçtürk ve sayın Hv. Albay Uğur Ziyrek’le birlikte yaptıkları sabah ziyaretlerini hiçbir zaman unutmayacağımı bu vesileyle belirtmek istiyorum.

Tekrar sonsuz başarılar ve tebrikler. Tüm size ve camianıza uğurlu ve hayırlı olması dileklerimi sunarım sayın komutanım! Daha üst rütbelerde sizi görmek ve selamlamak isteğimi tekrarlarken, bu yazımın her kelimesini bir buket çiçek olarak kabul buyurmanızı arz ederim.

***

Kilis İli Emniyet Müdürü

 

Nejat TAŞKIN

 

İnsanları yazmak, hele bilhassa vatandaşa yönelik görevleri içinde bulunan insanlarımızı vatandaşa olan yaklaşımı ve katkılarıyla yazmak, bizler için kim olursa olsun bir görev anlayışıdır.

İşte Kilis Emniyet Müdürü sayın Süleyman Nuri Özhan’ı da bugün köşeme konuk olarak almak istedim. Çünkü Kilis İline atandığı günden buyana basında takip ettiğim bir çok güzellikler ve yaklaşım içinde hep bu sayın Müdürümü buldum. Onu tanımak fırsatı bulamadım. Ama bir Kilis ziyaretimde, Tanrı kısmet ederse eğer ilk işim kendisini ziyaret etmek ve bire bir bu sütunlara yazmak isterim. Ama o beni mutlaka tanıyordur çünkü Kent gazetesinin ikinci sayfasını açtığınızda köşeye kurulmuş ve kimseye bu köşeyi kaptırmadan yaz babam yaz diyoruz. Tam 60 yıldan beri. Zira İstanbul’dan yaşayacaksın ve Gaziantep İliyle Kilis İlinin sorunlarını ve güzelliklerini her gün bu sütunlara taşıyacaksın.İşte bizimde görevimiz budur diyelim ve dönelim sayın müdüre...

Son icraatlarını okuyorum, bir motosiklet kazazedesine bizzat kask götürüyor ve ona hatırlatıyor, bir daha motosiklete bindiğinde, sakın bunsuz yola devam etme. Çünkü geçireceğin kaza ne olursa olsun bu başında olduğu zaman, daha hafif zararlarla kendini kurtarırsın. Bir Emniyet Müdürünün bu güzel girişimi elbette alkışlanacak ve saygı duyulacak bir olaydır. Hatta kendisini tebrik etmek gerekir. Adam sende deyip,bana ne Kaskını taksaydı veya takmasaydı. Halbuki hiç de öğle değil, onu hastanede ziyaret ediyor, buyurun kaskınızı diyor...

İl Tarım Müdürü sayın Ali Eker’e geliyor ve ona da bir plaket veriyor. Elbette bu verişinde bir sebebi var. Tarım sektöründe Emniyetle tarım çalışmalarının iş birliği çok önemlidir. Demek ki sayın Ali Eker, bu konuda özverili bir çalışma içindedir.

Daha sonra Sayın Ahmet Barutçu’ya geliyor ve 24 Temmuz Gazeteciler Günü dolayısıyla ona da bir plaket veriyor. Çünkü Sayın Ahmet Barutçu Kilis İlinin sesidir, ses verenindir, tafrasız gazetecidir ve yıllardır bu tarafsızlığını korumasını bilmiştir. Çünkü ben, onu aşağı yıkarı 60 yıldan beri tanırım desem ,belki biraz size Ahmet Beyin yaşı çıkacağı için tuhaf gelirse de bu böyledir. O matbaayla ve mürekkeple hep iş içe yaşamıştır. Sayın Nuri Günal’lar ve Sayın Merhum Şinasi Çolakoğulları’nın dergâhından bu günlere gelmiştir. Kilis ilinde tarafsızım demek elbette biraz zor olsa da sayın Ahmet Barutçu tarafsızdır ve plaketi hak etmiştir.

Son bir hafta içinde Kent gazetesi sayfalarında bunları okuyarak sayın Emniyet Müdürümü bu satırlara konuk ettim. Umarım daha benim duymadığım ve gazete sütunlarına aksetmeyen bir çok güzel olayların içindedir ve bire bir, bir çok güzellikler sergilemiştir. Bir İl Emniyet Müdürünün halkla böylesine yakın temas diyalogu daima bir çok suçların ve suçlularında azalmasında ön ayak olacağı için, sayın Müdürümü tekrar tekrar tebriklerimle kutluyor ve daha üstün başarılara imza atarak üst görevlerde ülkemiz hizmetinde bulunmasını diliyorum.

Kilis halkı kendisine bu tür hizmetler veren insanlarını hele devlet görevlerini hiçbir zaman unutmaz ve onları nesilden nesile aktarır, anılarda yaşatır. Siz de bunu hak etmiş bir görevli olarak hep anılarımızda kalacaksınız.

 

****

140 kişi TIR kasasında

 

Nejat TAŞKIN

 

Bilgisayarın başına geçiyorum, güzel şeyler yazmak istiyorum. Zira biraz evvel Deniz kıyısında dolaşmış ağaç altlarında piknik yapan mangal partileriyle denizi izlemeye gelen varoşlardaki insanlarımızın sevinçlerini izlemiştim. Bunları yazmak,güzellikleri olsun yansıtmak varken, hep gündeme böylesine çarpıcı konular gelince işte güzellikler yansıtan olaylar arka plana itiliyor ve gözünüzün önünde facialar canlanıyor.

Nasıl bir insanlık dramıdır bu! Kacak 140 insanı hayvan gibi bir TIR kasasına dolduruyor havasız ve susuz hiç mola vermeden doğudan batıya doğru,üstelik yüklü bir dolarlarını da alarak yola çıkıyorsunuz. Onlara yaptığınız muamele hayvanlara bile yapılmadığına göre siz onlara bu muameleyi layık görüyor ve içlerinden 14 kişinin ölümünü izleyerek onları İstanbul Büyük çekmece gölü kıyısında bırakarak kaçıyorsunuz. Nereye kaçıyorsunuz, haydi diyelim ki adaletin pençesinden kaçtınız ve yakalanmadınız, vicdanınız hiç mi sızlamayacak? Ama şu muhakkak ki sizde vicdan olsa, zaten böyle bir sorumluluk altına girmezdiniz.

İş ve aş için yola çıkan bu yabancı uyruklu insanları böylesine bir işkenceye bile bile mahzur bırakmanız, sizin vicdanlarınızın yağla kaplı olduğunun bir işaretidir.

Bu böyledir de,o uzunca yolda seyrederken o yollarda dolaşan trafik ekiplerinin hiç mi kabahati yoktur. En ufak bir disiplinsiz trafik hareketi sırasında başınıza dikilen bu insanlara ne oldu da şimdi kayıplara karıştılar.

Topkapı Pendik arasında zaman zaman kendi arabamla yola çıktığımda birkaç yerde durdurulup ehliyet ve ruhsat sormak için çalışan bu kontrol mekanizması, neden doğudan batıya doğru seyreden bir tır için çalışmaz. Bu da ayı bir konu. Bu konuya bir dokun, bin ah dinle, onun için en iyisi dokunmadan vazgeç!

Evet, 140 kişi bir TIR’ın kasasında işkenceyle yol alırken, içlerinden 14 kişi ölüm yolculuğuna çıktıklarının farkında bile olmadan havasızlıktan ve susuzluktan can verirken bir yabancı toprakta cesetlerinin bırakılacağını hayal bile etmeden çıktıkları bir yolculukta aş ve iş uğruna bir feci cinayetin kurbanı olmuşlardır. Peki bunun sorunlusu kim olacaktır. Yarın obür gün, bir sorumlu bulurlar, o da eften-püften sorumluklarla suçlanarak affa uğrarlar. Ölen öldüğü yerde kalır ve bir müddet sonra unutularak,yeni bir tır, yeni bir kamyon yola çıkarak yeni facialar yaşanır.

Tüm bu olaylar içinde gel de güzel şeyler yaz. Tam yazımı bağlayacaktım Antalya Manavgat yangınları gündeme düştü ve o yanan sahaları gözlerimin önüne getirdim. Çünkü çok sık bir ara gitmiştim oralara. Ama ne yazık ki, o yeşil sahlar bir anda yok olup gitmişti. İhmal mi vardı, yoksa tabiat ülkemiz , için bazı oyunlar mı oynuyordu. Bilemiyoruz ama bir orman sahası en aşağı 40 yılda meydana geldiğinde göre ,artık Manavgat’ın yeni bir yeşil sahaya kavuşması için kırk yıl geçecek demektir.

TIR kasasında 140 kişi ve başlayan ölüm yolculuğu. Dileriz tüm bunlar artık bu medeni hayat ortamı içinde gündeme taşınmasın ve bizler güzel şeyler yazalım ve sizlere güzellikler yansıtalım. Çünkü bu tür yazılarla emin olunuz bizimde içimiz kararıyor amma, yapacak bir şey yok. Hiç olmazsa yazarak biraz deşarj olup teselli oluyoruz.

Haydi hayırlısı diyelim ve sağlam bir not düşelim. Sevgi ve duygu her şeyin üstünde olmalı insanları ve tabiatı çok sevmeliyiz. O zaman bunlar yaşanmaz, çünkü sevgiyle bütün güzellikler öne çıkar!...

*** 

Verin bakalım hesabını!

 

Nejat Taşkın

 

Konya’da yaşları 12 ila 16 arasında olan 18 kız çocuğunun arkasından ağıtlar yakıldı. Çünkü bir çürük bina, bir çürük düşünce bu 18 kızımıza mezar oldu. Onlar gencecik yaşlarda sorumsuz kişilerin kurbanı olarak unutulmayacak ve hep anılacaklardır. Güngören’de işlenen cinayetlerle bu cinayet arasında ne gibi bir fark görüyorsunuz lütfen söyler misiniz? O bomba eyleminde hiç suçları olmayan 18 vatandaşımızı en güzel çağlarında katleden o canavarlarla, bu binada böyle sorumsuz ve yeteneksiz kurs açanların ne farkı var?...

18 genç yavru daha hayatlarının ilkbaharında bu dünyaya veda ediyorlarsa, bu korkunç cinayetin sorumluları hiçbir ceza almıyorlarsa, artık vicdan muhasebesini sizlere bırakıyorum.

Koskoca her işten, her dini heyecanlarımızdan sorumlu diyanet işleri Başkanlığımız var iken, böyle deneyimsiz ve sorumsuz kişilerin açtıkları kuran kurslarında beyinleri yıkanarak bu duruma getirilen çocukların hesabı mutlaka verilmelidir ve sorulmalıdır.

Tek bir aile ferdi çıkıp da ben bu cinayeti işleyen ve işletenden şikâyetçi değilim diyememesi bile düşündürücü ve vahim sonuçları olan bir büyük gelişmenin işaretidir. Çıkarılan kanunlarla yasa dışı kuran kursları açanlara af yetkisi veren eller şimdi derin derin düşünerek eğer “Biz ne yaptık?” diyebiliyorlarsa bu da bir nebze olsun teselli kaynağıdır.

Fakir, fakir oldukları kadar da beyinleri bu yaşta yıkanmak üzere toplanan bu çocukların dağ başındaki bir çürük binada eğitime tabi tutulmaları ve onlara sorumsuz kişiler tarafından dini eğitim verilmesi doğrusu ülkemiz acısından çok kaygı verici bir durumdur. Okullarımızda çok yönlü din dersi ve din dersi veren hocalarımız var. Bu öğretmenlerimiz din dersini çok daha yerinde ve anlatımları uygun olarak, kafalara yerleştirirken bu yolları başka hedeflere yöneltmek kadar acemi bir girişim olamaz.

Bu çocukları kim geri getirecek? Kim bu sorumsuzluğa dur diyecek? Ortaçağ düşüncesiyle yapılan bu toplu beyin yıkama hareketlerinin elbette sorumlusu vardır. O ilin valisi ve daha başka yetkilileri mutlaka bu işteki garipliği araştırmalı bu binaya izin verenler sorgu odasına buyur edilmelidir, sorguya çekilerek hesap sorulmalıdır.

Bundan yıllarca evvel Kilis-Vakfı Erkek Öğrenci yurdu açılması için pırıl pırıl bir binanın her türlü istenilenlerini yerine getirdiğimde bile, tam iki sene uğraş verdiğimi hatırlıyor ve en sonunda o tarihte ki sayın Reisicumhur Süleyman Demirel’e yazdığım mektupta ki şu son cümleyi iyi hatırlıyorum.

Sayın Reisicumhurum, yukarıda arz ettiğim bir erkek öğrenci yurdu için dört dörtlük bürün ihtiyaçlar ve kanuni istekler tamam olduğu halde, iki senedir uğraşıma cevap alamdım. Umarım,buranın adını kuran kursu olarak değiştirseydik, daha öncelikli cevap alırdık.

İşte bu yazıma en kısa zamanda cevap gelmiş ve valilik el koyarak, binamızın erkek öğrenci yurdu olarak açılması yönünde 15 gün gibi kısa zamanda karar verilmiştir.

Ama şimdi bakıyorsunuz dağ başında adamcağız kız kuran kursu açıyor, çalışıyor kızları oraya topluyor ve elliye yakın kız öğrenci bir gece yarısı patlayan gazla hayatın en görkemli safhasını ölümle kapatıyorlar.

Sorumluları mutlaka bulunmalı ve bu tür girişimlere fırsat verilmeden kanun boşluğundan istifade etmek isteyenlere aman verilmemelidir. Yoksa böylesine çok korkunç ve vahim olaylarla karşılaşmamız her an mümkün olur ki, bunlardan ders çıkarmamız ve derslerimize iyi çalışmamız gerekir. Yoksa bu gidiş iyi bir gidiş ve iyiye gidiş değildir.

***

Kapanmayacak!

Nejat TAŞKIN

Aylardır ülkenin gündeminde olan bir konu. O gün her kes gibi ben de televizyon başında merakla bekliyorum. Tam saat 16.30 sıralarında açtığım televizyon kanalının başında TRT spikerinin yaklaşımlarını hem izliyor ve hem de dinliyorum. Bu ülkenin tüm sorunları gibi elbette bu sorunda hepimizi ilgilendirdiği için, merakla ve heyecanla tam iki saat başında beklediğim televizyon mikrofonlarının başına sayın Başkan Haşim Kılınç teşrif ederek ,o uzun ve nasihat dolu konuşmasını sunduğunda zaten netice anlaşılmıştı. Çünkü ülkemizde bu güne kadar onlarca parti kapatılmış,aylar ve seneler sürmüştü. Bu dava ise dört beş ay gibi kısa bir zaman dilimi içinde neticelenmişti.

Elbette ülkemiz için hayırlısı ne ise o olması gereğine hepimiz inandığımız için, ülkenin kaosa sürüklenmesini elbette hem temenni etmez ve hem de istemeyiz. Bu ülkede oynayan her taşta hepimiz için bir rolü var, demektir. Adam sende, demenin hiç birimize asla ve asla faydası yoktur. Çünkü bu ülke Atatürk gibi bir lider çıkarmış ve Cumhuriyet gibi bir büyük devlet idaresini yürürlüğe bütün yenilikleriyle koymuştur.

Bu ülkenin 78 yaşında bir vatandaşı olduğum için, elbette birçok kederli günlerini görmüş ve sevinçli günlerinde de ortaklık mekanizmamı çalıştırmışımdır. Savaşlar ve ihtilaller, gidip gelen Başbakanlar ve kurulan idam sehpaları hep bu ülkenin refahını sağlamak için vuku bulmuştur. Ülkeyi bölmeye ve parçalamaya kimsenin gücü asla ve asla yetmeyecektir. Bunu denemek isteyenler kendi denizlerinde her an boğulmaya ve yok olmaya mahkumlardır. Şimdiki parlamentoyu ve Cumhurbaşkanlığını ve Başbakanlığı ve Bakanları, benim 30 ve 40 yaşlarında olduğum zamanlarda dünyaya gelen insanlar olduğu için, elbette onlardan çok gördüklerim ve tecrübelerim vardır.

Elbette Anayasa gibi yüce bir kurum, “KAPATILMAYACAK” dedi ise altındaki mekanizma ne olursa olsun kapanmayacaktır ve gereken yapılacaktır. Bu ülke yönetiminde bulunan fertlere düşen görev, insanları bölmeden kucaklamaktır. Kim nasıl hareket etmek istiyorsa, insanları fazla üzmeden ve demokrasi gereklerinden ayırmadan icabını yerine getirmek gibi bir görevi kullanmamız lazımdır.

Mahkeme ne diyor, laiklik anlayışınızda biraz kırıklık var, diyor. Buna dikkat ediniz. Mahkemenin altı seçkin üyesiyle yine dört üyesi “dikkat!” diyor ve bu dikkatin altında yatan en önemli maddenin ülkeyi bölmeden kendi aranızda gereğini mutlaka yapınız, diye çağrıda bulunuyor. Ben yüzde 47.7 çoğunlukla iktidara geldim ,diye yürüyüşünüzde bile bir değişikliğe giderseniz işte o zaman “böbürlenme padişahım” manzumesi ortaya çıkar. Onun için bundan sonra balkonlara çıkıp ta verdiğiniz beyanatlara çok dikkat edecek ve bilhassa verdiğiniz sözlerin arkasında duracaksınız. Hepinizi kucaklıyorum, bizden olanı da olmayanı da diyip üç gün sonra bambaşka bir ruh içinde hareket ederseniz, işte o zaman yine o büyük savcı karşınızda size buyurun savunmanızı yapın der. Ne olur dikkatle hareket ediniz, sorunlarımız çoktur. Bakınız 550 YTL ücretle milyonlarca insanımız ev geçindirmeye uğraşıyor. Bunları yükseltmek için çareler arayınız. Enflasyon almış başını gidiyor, buna bir formül bulunuz ve ondan sonra türbandı, camiydi, diyerek yola çıkınız. Bütçesi bütün bütçelerden daha yüksek bir Diyanet İşleri Başkanlığımız var. Bırakınız din işlerimizi dün olduğu gibi bugün de onlar yürütsün, göreceksiniz hiçbir sorun yaşanmayacak, cami, okul ve kışla arasında ahenkli bir yol çizilecektir. Siz AB ve daha büyük uğraşlar için kendinizi adayınız bu üç unsura dokunmayınız onlar kendi klasikleri içinde yürümeye devam etsinler.

İşte “KAPANMAYACAK” kelimesini duyduğumda burukluk da olsa içimden sevindim, çünkü bir büyük kaos yaşanacaktı. Halbuki bu ihtar belki de insanlarımıza bir kulak çekme ihtarı olurda trenler raylarında rahat rahat gidip gelirler.

 

***